hoe het is?
Je leven voelt donker aan. Als iemand aan je vraagt hoe het is, geef je antwoord wat ‘gewenst’ is. Ook omdat je het vaak zelf niet weet.
Heel vaak kennen we onze levensvragen niet. Of durven we ze niet te benoemen omdat we de antwoorden niet weten.
Levensvragen worden zichtbaar in je gevoel, je gedachten of in je gedrag. Waar je je machteloos en onzeker voelt.
DELEN WAT ER IS
In het vertellen wat we zijn, kijken we vaak eerst naar de ander. Zal de ander begrijpen wat je zegt? Als je er bent, durf je er dan bij te blijven. En ook de ander toe te laten.
Wat verwacht iemand van je? Wil iemand echt weten hoe het met je gaat? Wat er is, wat je voelt? Durf je samen de moedige stap aan om daar te zijn, bij wat er is? Ook als je het beiden niet weet?
WAT WE NIET WETEN
Een ziekte, feit of diagnose vertelt de ‘buitenwereld’ wat er met je is. Het geeft een ‘vakje’. Het geeft duidelijkheid, een herkenning of erkenning voor wie dat nodig heeft. Moeilijker vinden we het om te vertellen wat ons raakt, wat we niet weten, wat pijn doet. Om bij een ander te zijn en te blijven, daar waar het ons raakt.
hoe kan je verder?
Als je niet weet hoe het verder moet? Als je voelt dat door een bericht, een uitslag je leven totaal is veranderd?
Er is niet 1 manier hoe we om kunnen gaan met levensvragen, met ziekte. Als je ervaart dat het (te) moeilijk is om verder te gaan met leven, zijn er geen regels, wanneer je er kunt zijn. Geen voorwaarden waar je aan moet voldoen om je gevoel te uiten of je vraag te mogen stellen.
HAD IK IETS KUNNEN DOEN?
Als je ziek bent. Als je achtervolgd wordt door je verleden. Als groot verlies je raakt in je leven, kun je je schuldig voelen.
Wat heb jij er aan gedaan? Had jij iets kunnen doen? Waarom overkomt jou dit? Het kan je houvast geven, maar ook een schuldgevoel. Schuldgevoel dat je dubbel gefaald hebt, dubbel verloren.
IS LEVEN begeleidt je hoe om te gaan met deze vragen. Hoe onwerkelijk het nu ook kan lijken dat je anders om kunt gaan met je schuldgevoel.
een kleine hoop
Lange wachtlijsten. Een klein beetje hoop hebben dat er iemand is die jou kan helpen. De eenzaamheid, afwijzing die je voelt als mensen niet meer weten wat ze tegen je moeten zeggen.
De schaamte die er is. Niet durven te zeggen wat je denkt of voelt. Dood gaan, of niet meer willen leven. Beter willen worden en toch ziek blijven. Boos zijn als mensen verkeerde vragen stellen.
Onmacht, schaamte en angst, het zet ons vast. Het haalt weg in ons wat er nog wel is. Leven.